Wageningen, The Netherlands
October 2, 2024
New breeding and gene-editing techniques, such as CRISPR-Cas, are accelerating and fine-tuning the development of crops with traits such as greater resilience to disease and extreme weather conditions. Improved varieties are essential for the production of sustainable and nutritious food. However, existing European legislation with regard to these techniques is over 20 years old and no longer fit for purpose. New legislation is in the pipeline, but the debate about the ownership of these techniques is causing delays. In a recently published scientific article, researchers at Wageningen University & Research offered some possible solutions.
In the European Union, new breeding techniques, or new genomic techniques (NGTs), are currently covered by the 2001 GMO Directive. The European Commission has concluded that the current directive is no longer fit for purpose and in the summer of 2023, it came up with a proposal for an amended directive for plant varieties created using NGTs. This proposal led to a new discussion on how to protect innovation in plant breeding. A large majority of the European Parliament voted not to allow patents on plants developed with NGTs. There have also been motions in the Dutch House of Representatives not to allow patents on NGT crops (Parliamentary Paper 36410-XIV-81 and Parliamentary Paper 36410-XIV-85).
In a recently published scientific article, researchers at Wageningen University & Research discussed two types of ownership rights in plant breeding: plant breeders’ rights for varieties, and patent rights on inventions. The article also considered the extent to which these systems can help or hinder access for breeders and growers to new varieties developed using NGTs.
Plant breeders’ rights
Plant breeders’ rights were designed specifically to protect new plant varieties. Anyone growing a new variety pays a licence fee to whoever holds the plant breeders’ rights for that variety, which can be for 20 or 25 years. However, even if a particular variety is covered by plant breeders’ rights, any breeder can continue crossing and breeding with that variety to produce a new one. This is known as the Breeder’s Exemption.
Patent rights
Patents provide a general system for protecting industrial inventions. They offer 20 years of protection. For plants, patents can be applied to methods for creating new traits, for example, or more efficient ways of combining those traits. A licence is required if you want to use a patented plant in a new breeding process. It’s not the plant itself that is protected; rather, it’s the method of using an innovative trait found in the plant.* A Breeder's Exemption also applies for this at the European level, but it’s limited: breeders may use the material in breeding programmes, but placing any resulting new variety on the market requires a licence if the patented modification is still present.
Both of these ownership systems have advantages and disadvantages. Proponents of patents believe they are necessary to generate sufficient income after investing in the development of innovative traits or methods. If everyone could use your new trait in further breeding and place the resulting product on the market, not many licences would be bought.
Proponents of plant breeders’ rights argue that this system provides sufficient protection to generate enough income through the sale of new seed or plant varieties. However, the new techniques are speeding up the development of varieties with new traits. If these traits aren’t protected, then under the system of plant breeders’ rights new varieties could potentially come onto the market so quickly that there wouldn’t be enough time for individual varieties to generate an income.
It takes many more years to develop a new variety for some crops than it does for others, and the enduring appeal of successful varieties can also be very different depending on the crop. For example, apple breeding takes 20 years, which means plant breeders’ rights are sufficient.
Under the plant breeders’ rights system, income could be increased by introducing a delay: breeders could be prevented from immediately using a new variety for further breeding, or there might be a 5-year delay before any such product could be put on the market. Under the patent system, on the other hand, a full breeder’s exemption could be put in place, which would avoid breeders having to deal with expensive, renegotiable licences at the end of the breeding process.
Patent proponents argue that the patents themselves are not the problem, but that the main issue is overpriced licences or the fact that some licences turn out not to be available for sale at all. The industry has therefore already introduced initiatives to create ‘patent pools’, or licensing platforms, designed to make it easier to obtain a licence at a reasonable price.
Conclusions
The researchers draw several conclusions, the key ones being:
1. The debate about patents in plant breeding should be conducted separately from the NGT proposal, as it’s a topic that goes beyond new breeding techniques.
2. A patent on a trait produced through NGTs should not block the use of natural genetic variation in breeding.
3. There are different interests involved in intellectual property rights for plants depending on the stakeholder: the breeder who owns the new NGT variety, the breeder who wants to pursue further breeding using that variety, and the growers who want to grow a variety that suits their business and the market they produce for. Both plant breeders’ rights and patent law could be adapted to safeguard these different interests.
*Natural traits cannot be patented in Europe, but patenting the use of specific DNA markers around the trait can have a similar effect.
Discussie over eigendomsrecht rond gentechnieken; onderzoekers komen met oplossingen
Nieuwe veredelings- en gentechnieken, zoals CRISPR-Cas, maken het mogelijk om sneller en nauwkeuriger gewassen te ontwikkelen die bijvoorbeeld beter bestand zijn tegen ziekten en extreme weersomstandigheden. Verbeterde rassen zijn essentieel voor de productie van duurzaam en gezond voedsel. De huidige Europese wetgeving die van toepassing is op deze technieken is echter ruim 20 jaar oud en belemmert hun gebruik. Nieuwe wetgeving is in de maak, maar de discussie over het eigendomsrecht van deze technieken leidt tot vertraging. Onderzoekers van Wageningen University & Research presenteren in een recent gepubliceerd wetenschappelijk artikel mogelijke oplossingen.
Momenteel vallen nieuwe veredelingstechnieken, of nieuwe genomische technieken (NGT’s), in de Europese Unie onder de GGO Richtlijn uit 2001. De Europese Commissie heeft geconcludeerd dat de huidige richtlijn niet meer voldoet en kwam in de zomer van 2023 met een voorstel voor een aangepaste Richtlijn voor plantenrassen gemaakt met gebruik van NGT’s. Dit voorstel leidde tot een nieuwe discussie over hoe innovatie in de plantenveredeling te beschermen is. Het Europees Parlement stemde met een grote meerderheid om octrooien op planten ontwikkeld met NGT’s niet toe te staan. Ook in de Tweede Kamer zijn er moties om octrooien op NGT-gewassen niet toe te staan (Kamerstuk 36410-XIV-81 en Kamerstuk 36410-XIV-85).
In een recent gepubliceerd wetenschappelijk artikel bespreken onderzoekers van Wageningen University & Research twee soorten van eigendomsrecht in de plantenveredeling: kwekersrecht op rassen en octrooirecht op uitvindingen. Ook is gekeken in hoeverre deze systemen de toegang voor veredelaars en telers tot nieuwe rassen die ontwikkeld zijn met gebruik van NGT’s, kunnen faciliteren of juist hinderen.
Kwekersrecht
Kwekersrecht is speciaal ontworpen voor de bescherming van nieuwe rassen van planten. Telers van nieuwe rassen betalen een licentie aan de houder van het kwekersrecht op het ras, gedurende 20 of 25 jaar. Een veredelaar mag echter met elk ras waarop kwekersrecht rust, verder kruisen en veredelen en zo weer een nieuw ras maken. Dit wordt de Kwekersvrijstelling genoemd.
Octrooirecht
Octrooien vormen een algemeen stelsel om industriële uitvindingen te beschermen. Octrooien bieden 20 jaar bescherming. Ze worden in planten toegepast op bijvoorbeeld methodes om nieuwe eigenschappen te maken of efficiënter te combineren. Om een plant met een octrooi te gebruiken in een nieuw veredelingstraject moet er een licentie worden genomen. Niet de plant zelf is dus beschermd, maar de methode om een innovatieve eigenschap in de plant te gebruiken.* In Europa geldt ook hier een Kwekersvrijstelling, maar deze is beperkt: veredelaars mogen het materiaal gebruiken in veredelingsprogramma’s, maar voor marktintroductie van het nieuwe ras dat daaruit voortkomt is een licentie op het octrooi nodig als de geoctrooieerde vinding er nog in zit.
Beide eigendomssystemen hebben voor- en nadelen. Voorstanders van octrooien vinden dat deze nodig zijn om voldoende inkomsten te genereren na een investering in het ontwikkelen van innovatieve eigenschappen of methoden. Want, als iedereen met jouw nieuwe eigenschap mag doorveredelen en deze op de markt mag brengen, zullen er weinig licenties worden gekocht.
Voorstanders van kwekersrecht stellen dat dit systeem voldoende bescherming biedt om via de verkoop van zaden of planten van nieuwe rassen genoeg inkomsten te genereren. Met de nieuwe technieken kunnen echter sneller rassen met nieuwe eigenschappen worden ontwikkeld. Als deze eigenschappen niet beschermd zijn, kunnen onder het kwekersrecht mogelijk zo snel nieuwe rassen op de markt komen, dat er voor afzonderlijk rassen onvoldoende tijd is om inkomsten te genereren.
Hoeveel jaar het duurt om een nieuw ras te maken en hoe lang goede rassen populair blijven, verschilt sterk per gewas. Als voorbeeld: de veredeling in appel duurt 20 jaar, waardoor kwekersrecht volstaat.
De inkomsten onder kwekersrecht zouden kunnen worden vergroot door een vertraging in te voeren: veredelaars mogen dan niet direct doorveredelen met een nieuw ras, of dat product mag dan bijvoorbeeld 5 jaar nog niet op de markt worden gebracht. Daarentegen zou er bij octrooien een volledige kwekersvrijstelling kunnen worden ingesteld, waardoor veredelaars aan het eind van het veredelingstraject niet te maken krijgen met dure, uit te onderhandelen licenties.
Voorstanders van octrooien stellen dat de octrooien zelf niet het probleem zijn, maar dat het vooral gaat om te dure licenties of het feit dat sommige licenties helemaal niet te koop blijken te zijn. De sector heeft daarom al initiatieven genomen om ‘patent pools’ of licentieplatforms op te richten, waarmee het gemakkelijker zou worden om een licentie te verkrijgen tegen een redelijke prijs.
Conclusies
De onderzoekers trekken verschillende conclusies waarvan de belangrijkste zijn:
1. De discussie over octrooien in plantenveredeling zou los van het NGT-voorstel moeten worden gevoerd, omdat het onderwerp meer omvat dan alleen nieuwe veredelingstechnieken.
2. Een octrooi op een met NGT’s gemaakte eigenschap mag het gebruik van natuurlijke genetische variatie in de veredeling niet blokkeren.
3. De belangen bij intellectueel eigendomsrecht in planten verschillen tussen de veredelaar die eigenaar is van het nieuwe NGT-ras, de veredelaar die met dat ras wil doorveredelen, en de telers die een ras willen telen dat goed past bij hun bedrijf en de markt waarvoor zij produceren. Zowel het kwekersrecht als het octrooirecht zou kunnen worden aangepast om deze verschillende belangen te waarborgen.
*Natuurlijke eigenschappen zijn niet octrooieerbaar in Europa, maar het octrooieren van het gebruik van specifieke DNA merkers rond de eigenschap kan een vergelijkbaar effect hebben.
Topics
Species
